toelichting bij de beelden van Christian Wisse
tentoonstelling 'het is tijd'. Provinciehuis Lelystad. 23 mei 2017 - 7 juli 2017

GROTE BLAUWE HOND
MONUMENT VAN TROOST

Ongeveer 15 jaar geleden was ik lid van Stichting Memento Gedenkbeelden, een groep kunstenaars die het mooi en goed vond dat er op begraafplaatsen ook persoonlijker beelden geplaatst konden worden ter herinnering aan iemand die overleden is.
Om deze gedachte en deze mogelijkheid uit te dragen, organiseerden we lezingen en tentoonstellingen. Zo kwam het dat we in Delft op een nieuw deel van de begraafplaats een aantal beelden tentoonstelden waarbij je je kon voorstellen dat ze voor iemand speciaal gemaakt waren. En hoewel mijn bijdrage, een liggende waakse hond, niet per se bedoeld was voor één persoon, zou het op die plek, een kinderveldje, in het algemeen troostrijk kunnen zijn.

De tentoonstelling was even later afgelopen, maar de hond mocht blijven, inderdaad als waakhond op het kinderveldje. Inmiddels liggen er helaas al vijftig kinderen begraven en is het veldje bijna vol.

Nadat het beeld er was achter gelaten kwam ik er niet meer. Tot ik vorig jaar bericht kreeg dat het beschadigd was en ik voorstelde het op te ruimen. Dat bleek een slecht voorstel, want nabestaanden wilden de hond niet kwijt. Velen hadden er steun aan.
Robert Lupker, een van de ouders, heeft daarna met zo veel drive gepraat, geschreven, gebeld, én gecrowdfund dat het beeld opnieuw gemaakt kon worden.
Bovendien kon er op zijn initiatief nóg een hond gerealiseerd worden, de zittende, voor een tweede kinderveld.
Een kopie daarvan staat hier in de hal.

KLEINE BEELDJES : 'MENS EN HOND'

Met het thema van de tentoonstelling : TIJD in gedachten maakte ik de kleine beeldjes.
Tijd is aandacht, liefde en concentratie. Waar steek je je tijd in, wat is je lief en dierbaar.
Met de beeldjes, waar mensen een beetje spelen en luieren met hun hondje,
laat ik zien dat het heerlijk is om plezier te hebben en te ontspannen.
Het is goed om de tijd te nemen rustig te worden, ogenschijnlijk je tijd te verdoen.

Portretten in de Archipel